အတၱႏွင့္ ေဆးသၾကား….

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အတၱကုိ ေဆးသၾကားခဲႏွင့္ ႏႈိင္းခ်င္ပါသည္။ ေဆးသၾကားကုိ လုိအပ္သေလာက္ပဲ သုံးမည္ဆုိလွ်င္ ထုိအစားအေသာက္က စားလုိ႔ေကာင္းပါသည္။ သူ႔ခ်ည္း သက္သက္ဆုိရင္ေတာ့ ခါးပါသည္။ မ်ားလြန္းလွ်င္ခါးမည္။ လံုး၀မသံုးလုိ႔ေတာ့မရ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူ႔ေလာက၊ လူ႔အသုိင္းအ၀ုိင္းတြင္ က်င္လည္ၾကရသည့္ ပုထုဇဥ္ လူသားမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အတၱႏွင့္ကင္းမည္မဟုတ္။ ဆရာေက်ာ္၀င္းဘာသာျပန္သည့္7 Habits မူရင္းစာေရးဆရာSEAN COVEYေရးသားေသာ စာအုပ္ေလးမွာ ပါသည့္ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ကုိ ေျပာျပခ်င္ပါသည္။ မူရင္စာေရးသူ SEAN COVEY ကုိယ္တုိင္ကလည္း ဘရုစ္ဘာတန္ ၏ (THE MAN NOBODY KNOWS) ဆုိသည့္ စာအုပ္ထဲမွ ထုတ္ႏုတ္ထားျခင္းျဖစ္သည္ ပါလက္စတုိင္းေဒသတြင္ ပင္လယ္ႏွစ္စင္းရွိပါသည္။ တစ္ခုေသာ ပင္လယ္တြင္ ေအးျမၾကည္လင္ေသာ ေရအယဥ္ ရွိ၏။ စိမ္းစုိလန္းဆန္းေသာ ကမ္းနဖူး ရွိ၏။ ငါးမ်ိဳးစံုတုိ႔ရွင္သန္ က်က္စား ရာျဖစ္သလုိ၊ ကမ္းစပ္သစ္ပင္အားလံုး၏ ေရၾကည္ေပးရာေအးျမကန္သာ ျဖစ္ပါ၏။ လူတုိ႔က ဤပင္လယ္ကုိ ႏွစ္လုိဖြယ္ရွိေသာပင္လယ္ (THE SEA OF CALILIE) ဟုေခၚၾကသည္။တစ္ခုေသာ ပင္လယ္တြင္မူ ညိဳညစ္ေသာ ေရျပင္အတိ ၿပီး၏။ ေျခာက္သေယာင္းေသာ ကမ္းပါးတုိ႔ျဖင့္ ၀န္းရံ၏။ေလျပည္မညင္း၊ ငါးတုိ႔မေပ်ာ္၊ သတၱ၀ါအေပါင္းတုိ႔ ေရွာင္ကြင္းျခင္းျပဳၾက၏။ လူတုိ႔က ဤပင္လယ္ကုိ မရဏပင္လယ္ (DEAD SEA) ဟုေခၚၾကသည္ေဂ်ာ္ဒန္ျမစ္ေရသည္ အဆုိပါပင္လယ္ႏွစ္ခုသုိ႔ အညီအမွ်စီး၀င္ပါသည္။ သုိ႔ႏွင့္တုိင္ပင္လယ္ႏွစ္ခုမွာျခားနားလြန္းေနပါ၏။ အသုိ႔နည္း။

ႏွစ္လုိဖြယ္ပင္လယ္ ကျမစ္ေရကုိ လက္ခံသည္ႏွင့္အမွ် ျပန္ထုတ္ေပးသည္။ အ၀င္ႏွင့္ အထြက္ညီမွ်ေနရာ ထာ၀စဥ္ စီးဆင္းေနၿပီး ၾကည္လင္ေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ တြန္႔တုိစြာ သိမ္းဆည္းထားသည္။ သုိ႔ျဖင့္ ေရေသတုိ႔ သဘာ၀အတုိင္း မံႈမႈိင္းအံု႔ဆုိင္းေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။သင္ကုိယ္တုိင္ေရြးခ်ယ္မည္ ဆုိလွ်င္ မည္သုိ႔ေသာ ပင္လယ္ျဖစ္လုိပါသနည္းကၽြန္ေတာ္တုိ႔အသုိင္းအ၀ုိင္းမွာလည္း မရဏပင္လယ္လုိ လူမ်ားစြာကုိ ေတြ႕ရွိရပါသည္။ အ၀င္ပဲလက္ခံသည္ အထြက္မရွိ။ အယူပဲရွိသည္၊ အေပးမရွိ။ တခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ ဆင္ေျခေပးခ်င္ပါသည္။ ကုိယ္ကျပည့္မွ သူမ်ားကုိ ျဖည့္လုိ႔မယ္ ဆုိတာမ်ိဳးေပါ့။ ကုိယ္ကျပည့္မွဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လူသားမ်ား၏ လုိအင္ဆႏၵမ်ားသည္ အဆံုးရွိသလားဟု ေမးခ်င္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လုိအင္ဆႏၵမ်ားသည္ အဆံုးမရွိပါ။ ဒါေလးမရခင္ကဒါေလးရရင္ေတာ္ၿပီဟုေျပာသည္။ ဒါေလးလဲရေရာ ဟုိဟာေလးပါရရင္ပုိအဆင္ေျပမည္ဟု ေတြးၾကျပန္သည္။ ရယူလုိက္လုိ႔ ေပ်ာ္ရြင္သည့္ အေပ်ာ္ႏွင့္ ေပးဆပ္လုိက္လုိ႔ ရသည့္ ပီတီကပုိခ်ိဳၿမိန္ပါသည္။ ဒါကုိဆရာေဖျမင့္၏ ႏွလံုးသားအဟာရစာအုပ္ထဲတြင္ ဖတ္လုိက္ရေသာ အေၾကာင္းအရာေလး တစ္ခုကုိ ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္ပါေသးသည္။ သိပ္အတိ အက်ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။အထက္တန္းေက်ာင္းအတူတူ တက္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရွိပါသည္။ တစ္ေယာက္ကခ်မ္းသာသည္။ တေယာက္ကဆင္းရဲသည္။ တေန႔ ဆင္းရဲေသာ သူငယ္ခ်င္းထံသုိ႔ ခ်မ္းသာေသာ သူငယ္ခ်င္း ကား အသစ္တစ္စီးကုိ ေမာင္း၍ ေရာက္လာသည္။

သူတုိ႔ ကားအတူတူ စီး၍ ၿမိဳ႕အႏွံ႔ေလွ်ာက္ ေမာင္းၾကသည္။ ဆင္းရဲသားေကာင္ေလးက ကားေလွ်ာက္ေမာင္းသည့္ တေလ်ာက္လံုးေတြးေတာ၊ မႈိင္ေတြ၍ လုိက္လာသည္။ ခ်မ္းသာေသာ ေကာင္ေလးက ဘာလဲ မင္းဒီလုိကားမ်ိဳးလုိခ်င္လုိ႔လား ဟုေမးသည္။ထုိအခါ ဆင္းရဲသားေကာင္ ေလးကဤသုိ႔ျပန္ ေျဖလုိက္သည္မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ ငါညီေလးကုိ ဒီလုိကားမ်ိဳး၀ယ္ေပးခ်င္လုိ႔ ေတြးေနတာ ပါ၊ ငါညီေလးသာ ဒီလုိကားမ်ိဳးရရင္ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္မွာ ဟုၿပံဳးၿပီးေတာ့ ေျပာလုိက္သည္။ကုိယ့္မိဘအတြက္၊ ကုိယ့္ေမာင္ႏွမေတြအတြက္၊ ကုိယ္အသုိင္းအ၀ုိင္းအတြက္၊ ကုိယ့္ရပ္ကြက္အတြက္၊ ေနာက္ဆံုး ကုိယ္ကမၻာႀကီးအတြက္ ဆိုၿပီး ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွ မထားပဲ အလုပ္တစ္ခုေလာက္လုပ္ၾကည့္ပါ။ ကုိယ္လုပ္တာလူအမ်ားႀကီးသိဖုိ႔ မလုိအပ္ပါဘူး။ကုိယ္လုပ္ေသာ အလုပ္အတြက္ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားစြာေျပာဖုိ႔ မလုိအပ္ပါဘူး။ ကုိယ့္လုပ္တာ ကုိယ္သိဖုိ႔ ႏွင့္ ကုိယ္ စိတ္ကုိယ္သန္႔ဖုိ႔ပဲလုိအပ္ပါသည္။ သင္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မထားေပမဲ့ သင္မေမွ်ာ္လင့္ေသာ အရာမ်ား သင့္ဆီဆုိက္ေရာက္လာပါလိမ့္မည္။ဤစာကုိဖတ္ၿပီး ေပးဆပ္တတ္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ အခုပဲစၿပီးလုပ္ေဆာင္မည္ဟု စိတ္ကူးေလးတစ္ခ်က္ရလွ်င္ပင္ စာေရးရႀကိဳး နပ္ၿပီျဖစ္ပါေၾကာင္း………….

လြင္ျပင္